Cyclophiops major – wąż dżdżownicożer

Spis treści

Nazwa łacińska: Cyclophiops major
Nazwa polska: Wąż dżdżownicożer
Inne nazwy: Cyclophis major, Herpetodryas chloris, Ablabes major, Entechinus major, Liopeltis major, Liopeltis major bicarinata, Eurypholis major, Opheodrys major (większość z tych nazw wyszła już z użycia, aczkolwiek można się z nimi spotkać w starszej literaturze)

Wąż ten osiąga rozmiary 75-90 cm, jednak największy odłowiony osobnik miał 120cm. Podczas pierwszego roku swojego życia intensywnie przechodzi wylinki i po roku osiąga już połowę swojej normalnej długości. Jego ciało jest bardzo smukłe (zazwyczaj grubością nie przekracza 2 cm). Posiada łuski o kilowatym kształcie, pomiędzy łuskami występuje czarne zabarwienie. Część grzbietowa w kolorze soczyście zielonym, natomiast część brzuszna waha się od kolorów oliwkowo-zielonych po porcelanowo kremowe. Soczyście żółty kolor występuje w okolicach szyi. Niekiedy ich ogon jest koloru czerwono-brązowego, ale nie jest to regułą, u niektórych osobników można też zauważyć czarne plamki na łuskach. Posiada bardzo duże w proporcjach do głowy oczy o zielonej, niebieskiej, lub czarnej tęczówce, z okrągłą źrenicą. Dzięki tak dużym oczom ataki tego węża są wyjątkowo celne i pewne. Wąż aktywny głównie za dnia, oraz o świcie i zmierzchu.

Występowanie

Na wolności występuje w południowo-wschodniej Azji, przede wszystkim w Chinach, Hong Kongu, północnym Wietnamie, Tajwanie i Laosie.

Biotop

Wąż ten występuje na wysokości 2000m. n.p.m. w wilgotnych lasach półwyspu indochińskiego, często też spotykany na polach ryżowych. Prowadzi nadrzewno-wodny tryb życia.

Cechy szczególne

Szczególną cechą tego węża jest fakt iż pomimo posiadania typu uzębienia Aglypha, gdy wąż czuje się zagrożony, spłaszcza głowę i uwydatnia tylną część szczęki, przez co wygląda jakby był właścicielem uzębienia Solenoglypha. Między innymi dlatego na wolności bardzo często mylony jest z jadowitym gatunkiem Trimeresurus stejnegeri, przez co wiele z tych węży ginie z rąk ludzi. Kolejną cechą szczególną są specyficzne dźwięki wydawane przez tego węża. To specyficzne „mlaskanie” przypominające trochę odgłos spadających kropel wody możemy w terrarium usłyszeć głównie w chwilę po zgaszeniu światła w pomieszczeniu hodowlanym. Nie wiadomo do końca czemu mają służyć te dźwięki.

Odmiany barwne

Nie stwierdzono.

Podgatunki

Nie stwierdzono.

Terrarium

Wąż ten wymaga obszernego terrarium typu wertykalnego. Minimalne wymiary dla dorosłego osobnika to 50x50x90 (dobrze by było aby miało wysokie dno), dla młodych węży zbiorniki powinny być odpowiednio mniejsze. Przeważającą część powierzchni dna, powinna zajmować woda, gdyż wąż bardzo chętnie schodzi do niej i pływa(dobrym pomysłem jest aby pomiędzy częścią lądową a wodną był swobodny przepływ wody). Konieczna będzie grzałka akwarystyczna, gdyż temperatura wody dla tego gatunku powinna oscylować w granicach 26°C. Dobrze aby ściany terrarium wyłożone były korkiem, korą, matą kokosową lub innym tłem, dzięki temu wąż będzie czuł się bezpieczniej. Gatunek ten wybiera sobie zazwyczaj najwyższy punkt w terrarium i tam właśnie spędza większość czasu, dlatego dobrze zrobić „legowisko” wyściełane wilgotnym mchem, na samym szczycie terrarium. Poza tym dużą gałęzi i lian do wspinaczki, oraz obfitość roślin będą bardzo mile widziane. Temperatura powietrza wynosić powinna 26-28°C, nocą może nieznacznie spadać o kilka stopni, natomiast wilgotność utrzymywać powinna się na poziomie 70-80% (nie stanowi to problemu, gdyż grzałka umieszczona w wodzie doskonale się sprawdza. Oświetlenie 12 godzin, światło dzienne, nie wymaga UV.

Żywienie

Na wolności gatunek ten żywi się dżdżownicami, larwami owadów, gąsienicami i rybami, oraz małymi płazami. W niewoli często odmawiają przyjmowania pokarmu innego niż dżdżownice. Możemy jednak urozmaicać pokarm o małe rybki i drobne płazy (pamiętajmy by pokarm był dostosowany do wielkości głowy węża, gdyż wąż nie dusi go a połyka żywcem) niektóre osobniki jedzą nawet oseski mysie. Hodowcy stosują tutaj różne „sztuczki” jak przywiązywanie rybki czy oseska cienką bawełnianą nitką do dżdżownicy, aby wąż zjadł i jedno i drugie, smarowanie oseska żabą, czy przekrojoną dżdżownicą – jednak nie każdy osobnik daje się na to nabierać.

Dymorfizm płciowy

Obie płcie wyglądają tak samo, jedyna różnica to, to iż samce mają dłuższe ogony niż samice i często są od nich mniejsze. Dla pewnego określenia płci konieczne jest sondowanie.

Rozmnażanie

Zimowanie nie jest konieczne (ze względu na teren występowania tych węży). Gatunek jajorodny. Samica składa średnio od 2-16 jaj (przy czym często liczba jaj jest mała), po około 2-3 miesiącach z jaj wykluwają się młode węże, które od razu bardzo szybko zaczynają przechodzić wylinki.

Jadowitość

Wąż ten jest gatunkiem warunkowo-jadowitym (zęby jadowe umieszczone są z tyłu szczęki). Jad tego gatunku jest bardzo słaby, jednak u osób uczulonych na składnik jadu mogą pojawić się zawroty i bóle głowy, gorączka, wymioty.

Uwagi

Większość osobników które trafiają do naszych terrariów pochodzi z odłowu, dlatego często miewają one ubytki i blizny, oraz bardzo często są zarobaczone, dlatego bardzo ważne jest odrobaczenie węża jeśli pochodzi on z niepewnego źródła. Rzadko spotyka się osobniki z odłowu które nie miały by czarnych plamek i blizn na pyszczku – bierze się to stąd iż wąż ten często ryje pyskiem w ziemi i korze w poszukiwaniu pożywienia, a jego łuska jest wyjątkowo delikatna i podatna na oparzenia – należy zachować odpowiednie zabezpieczenia elementów grzewczych. Istnieje opinia, iż wąż ten jest bardzo podatny na stres i płochliwy, jednakże ja tego nie zauważyłam, powiedziałabym nawet że wykazuje żywe zainteresowanie ludzkimi palcami 😉